Bir an kendinizi o son anda, dünyadaki son anınızda musalla taşının üzerinde hayal edin. Soruyorum: O an tabutunuzun başında kimlerin, hangi duygularla olmasını isterdiniz? Nasıl insanlar olmasını isterdiniz? Yani, gençken istediğiniz o ‘zengin,güzel,güçlü’ kavramlarını üzerinde barındıran birini mi mesela? Kimi istemezdiniz veya?
Çok zor bir soru ama devam edelim…
Neden günlük planlar yapacağınıza, ömürlük planlar yapmıyorsunuz? Aynaya baktığınızda gördüğünüz yüzünüz günden güne yaşlanıyor be akıllım; güzelim, yakışıklıyım diye böbürlendiğiniz, sahte şeylerle binbir şekile soktuğunuz o yüzünüz bir gün ne olacak biliyor musunuz Allah aşkına? Çıkın dışarıya: ayak bastığınız o toğrağı elinize bir alın; işte orada sizin gibi onlarcasının sonu yer alıyor! İşte gerçek ayna o! Orada, çok uzakta değil aslında…
….
İnsanoğlu hep iyi şeyler ister: iyi bir eş, iyi bir aile, iyi bir yaşam ve iyi bir son ile birlikte cennet… Soruyorum: Bunun için, bunları haketmek için ne/neler yaptınız? Ve asıl cevaplanması gereken şu: Bu iyi şeyleri neler için satıp, başka yollarda savrulmaya şuan, bunu okurken devam ediyorsunuz…
Yazık…
Ben de, haberleri, modayı, etrafımdakileri takip ediyorum. Onları paylaşmak isterdim sizlerle ama soruyorum: ” Tamer Karadağlı kızının doğum gününü kutlamayı unutmuş. ” örneğindeki gibi şeylerin bize katkısı ne oldu bugüne kadar?
Lütfen…
Keşkelerin arkasına sığınmayın…
Artık açın gönül gözünüzü…
Başkasının ‘sen‘i olmayın; kendi öz ‘ben’inizi gün yüzüne çıkartın…
Kolay gelsin.
