Dükkandan içeriye topallayarak giren teyzeyi ilk başta bir müşteri sanmıştım. Elini bana, avuç içini görebileceğim şekilde uzattığında, yardım istediğini anlamış ve hemen kasaya yönelmiştim. Eline 1 TL bırakıp, gelen müşteriye bakmak için hareketlenirken teyzenin sözlerini işittim: ” Oğul, mecbur kalmasam istemezdim. Bir torunum var, yardıma muhtaç. Ailesi ölmüş. Mecbur kalmasam yapar mıyım? ” dediğinde başımdan aşağıya kaynar sular döküldü sanki… Bir süre, teyzeye kısa olan uzun eteğine, ıslak ayakkabılarına, kırık şemsiyesine, üstübaşı kötü haline baktım. Sonra üzgün bir şekilde arkasını dönen teyzenin, gidişini izliyordum ki, gelen diğer müşterinin lafıyla uyandım: ” Dua et bu çocuklar için. ” Teyze zaten duamızı etmişti, ağzımızın payını da vermişti. Elimde telefonu gören diğer müşteri, hemen esprili bir şekilde: ” Bak sevgilisi de var, sevdiğine kavuşması için dua et. ” deyince, teyzenin lafı ortaya bomba gibi düştü: ” İnşallah helal süt emmiş bir kızdır da ona kavuşur. Öyle değilse zaten kavuşmasın. İyi çocuğa benziyor bu delikanlı. ” Ben hem gülümsedim, hem de bir sevgiliyle telefonla konuşmadığım için mutlu oldum.
Ama düşünmedende edemedim…
Helal süt emmiş kız lafı ne zamandır bir atasözünden ziyade nesli tükenmiş bir varlık için kullanılıyordu ki?…
