Karanlığı mesken tuttum kendime artık.
Hani hep derdim ya,
Görünmez olsaydım keske diye…
Kimseler görmeseydi beni.
Birşeylerin arkasına gizlense idim de
Görünmeyen o gerçeklerin içinde olup
Hepsine birer birer şahit olsaydım diye
Tasalanıp dururdum ya…
İşte oldu!
Artık karanlığa gizliyorum kendimi…
Işıktan kaçıyorum yine..
Yine yeniliyorum,
Biliyorum!
Ama artılarıda var söylemeliyim.
Yanında durup göremediğin, duyamadığın onca hareketleri sesleri
Tek tek içinde hissetmek
Kulakların çınlayana kadar gerçekleri içinde sindirmek
O kadar güzel ki…
Tıpkı bilinmeyenlerin bilineni gibi
Karanlık!…