Her geçen gün kafamı kurcalayan, karıştıran şeylerin olmasına seviniyorum aslında: düşünmemem gereken tek şey sürekli kafamı kurcalıyordu ve bu tip rastlantısal şeyler beni farklı konularda düşünmeye itiyordu.
Konuya geleyim: siz insanlığınızdan hiç utandınız mı? Muhtemelen hayır, çünkü nefsiniz her zaman insanlığınızdan bir adım önde olmuştur. Ama ben, bugün tekrar utandım kendimden, insanlığımdan…
Bir abim, şirketi için gerekli belgeleri fotokopi çektirmek için beni kırtasiyeye yolladı. Ben de gittim, fotokopileri çektirdim. Tam çıkarken içeriye bir teyze ile küçük bir kız giriyordu. Onlara yol vermek için bekledim, aramızda 4-5 metre vardı gerçi ama yine de bekledim. Çünkü, küçük kız topallıyordu: yani sakattı. Onları beklerken, içerden oranın sahibinin şunu dediğini duydum: ” ya yine geliyor bunlar, para isteyecekler. abi şunu bir postala buradan! ” Bana değil, orada çalışan birine demişti sanırım bunu ama duyduğum an hemencecik dükkandan çıkmaya koyuldum, çıkarken küçük çocuğun yüzüne bakamadım ama tam yanından geçerken yüzünü gördüm. Öylesine masum geldi ki bana: emindi oradaki tüm abilerin ona yardım edeceğine. Elinde belgelerle teyze içeri girmişti bile, ben yanlarından geçerken… Ayaklarım geri geri gidiyordu, utanıyordum kendimden biraz da ama çıktım gittim…
Ben dükkanıma biri gelse böyle, geri çevirmezdim. 1 tl bile olsa verirdim.
Soruyorum size, fani olan dünya için onca gereksiz harcama yaparken, öteki dünya için bize yardımı dokunacak bu tip şeylerden neden kaçarız ki? ya da neden kaçıyorsunuz?
Neden insanlar böyle?
Kendinizi hiç onların yerine koydunuz mu?
….
Eğer inancım olmasaydı, bu dünyadan kesinlikle çok nefret ederdim…
