Bir bilimkurgu filminde görmeye alışkın olmadığımız bir kaç unsur ile bezenmiş, özellikle ” insan olma ” öğesi üzerinde sıkça duran bir film. İnsanlığın son durumunu yansıtan sahneler ve bunları yaşayan insanların durumları; bu durumlar sonucunda çıkardıkları sonuç ile dünyaya bakış açılarının değişmesi. Korku, savaş. Bir an bilim kurgu filminden çok, insan psikolojisini irdeleyen bir film mi izliyorum diye sorarken kendime ; mavi bir devin bir anda bir çok insanı yoketmesi ile kendime geliyorum! Ooovv.
Filmi izlerken, özellikle gündemi takip eden ve tarihe meraklı kişilerin bildikleri şeyler üzerinden göndermeleri gözlemleyebiliyorsunuz. Senaristin burada kalitesi ortaya çıkıyor: kurguda var olan kişiler üzerinden yaşanan tarihi olaylar var olmayan kişiler adapte edilerek zekice kurgulanıyor ve sonunda film bizlere şu mesajı veriyor: ” tüm insanlığın barışı için bazen, bazı şeyleri göze almak ve uygulamak gerekir. ” Burada aklıma ister istemez amerikan’ın ırağa ve afganistana ” barış ” adı altında girmesi geliyor; her ne kadar alakasız gibi gözükse de…
Filmde amerika ile rusya’nın arasında yaşanan soğuk savaş dönemi işleniyor. başkan nixon’un burada aslında var olmayan fakat filmde yer alan karakterlere güvenerek, onların katkısıyla bir çok savaştan zaferle ayrılması ile 3 dönemdir koltukta oturmasına yer veriliyor ( acaba; burası bir alay mı onunla?. Ancak böyle büyük mucizevari olaylarla orda kalabilirdin, gibi! ) Bu ve devamında nixon ve diğer başkanlardan reegan hakkında yer alan buraya yazamayacağım cümleler geçiyor filmde.
Filmdeki insan olgusuna dönecek olursak; yaşadığımız dünyada yer alan sorunları irdeliyor kahramanlarımız. Giydikleri o komik elbiselerle kendi adaletlerini sağlıyorlar. Bir sahne vardı ki; gerçekten izlemeye değerdi. Öncelikle tanrının olmadığı düşüncesine inandığını sözleriyle belli eden kahramanımız cümlesini çok güzel bitiriyor: bütün bunları tanrı değil, biz yaptık. tüm suçlu biziz!. Filmi bu cümlenin üstüne oturtup ona göre düşünmek, bana göre en mantıklısı.
İnsanlığın iç çekişi,kaosun gürültüsü,sessizliğin laneti bu filmde vardı,bunu yazan daha doğrusu çizgi romanını yazan insan tarihi eline almış orda olmayan birşeyi oraya koymuş ve geleceği ona göre yorumlamış tıpkı farklı bir boyut gibi ama boyutlar nasıl olursa olsun filmde gördüğümüz ve aslında acı gerçek diyebileceğimiz birşey var ortada.İnsanların hayvan olduğunu ve hiçkimseninin bizi kendimizden koruyamayacağını gösteriyor bu film bize kendimizden korunulmak için herşeyimizi feda edebiliriz ama nedense asla kendimizi değiştirmeye çalışmadık 2000 yıl önce insanlık nasılsa hala aynı teknolojik gelişmeler sadece göz boyama hala insan değiliz hala hayvan bile olamadık bizler düşünebilen ama düşünmeyen eşşek arılarıyız sadece kardeşlerimizin yuvalarına girip besleniyoruz onların bebeklerini öldürüyor ve onları çalıştırıyoruz ama onlarında arı olduğunu,farklılıklarımızdan kurtulup barış içinde benzerliklerimize odaklanacağımız bir dünya olabileceğini göremedik hala da görmek istemiyoruz işte bu film bunu birazda olsa gösteriyor.
Filmin sonunda, filmin başından beri yaşanan suikast ve geri dönüş hikayelerinin birleştiği anı izliyoruz. Burada cem yılmaz’ın gora filmindekine benzer bir ” son cümle ” ile bize aslında herşey anlatılmaya çalışıyor; yazıma da aslında bunu anlatarak başlamıştım.
Film hakkında söylemek istediğim birşey da şu: film, çizgi roman uyarlaması. Ama sanki bu çizgi roman elinizde siz onu okurken kafanızda romanda yazanlar canlanıyor. Bunu abartma olarak kullanmıyorum; özellikle ilk 1 saat boyunca çok konuşma sahneleri yok. Karakterlerin sesleri ise gerçekten orjinal dilden izlenmesi gerektiğini söylüyor bize. Karakterler gerçekten çok iyi seçilmiş; Andrian dışında!. Çünkü süper kahramandan çok bir konu mankenini andırıyor! Filmdeki tek zayıf halka bana göre konular arasındaki geçişlerin çok hızlı olması.
Filmi izleyecek olan kişilerin fantastik öğrelere ” aa bu ne saçma ” dememesi gereken bir film, bir de sin city benzeri bir görüntüye aşikar olmanız. Konu içinde bir kaç kopukluk var bazen kimin ne olduğunu anlamakta zorluk çekiyorsunuz ya da ” bunlar gerçekten süper kahramanmı yoksa şaka mı bu ” diyebileceğiniz sahneler olabiliyor; bunu da senaryonun gerektiği kadar uzun tutulmadığına veriyorum ben. Aslında filmi anlamlı kılmak ve film içerisinde geçecek karakterleri birazcık olsun tanımak için bir çok öğre güzel müzik eşliğinde filmin ilk 45 dakkalık kısmında bize gösteriliyor; bunu da yalın anlatım açısından başarılı bulsam da filmden önce kendini ” bilim kurgu ” moduna sokanlar için belki sıkıcı olabilir.
Film, iyi bir bilim kurgu olmayabilir fakat içerdiği insanı diyaloglardan ve bunlardan alınması gereken mesajlar açısından izlenmeli diyebileceğim bir film. İMDB puanı 7 olan film için bende 7 puan verdim.
iyi seyirler.
